Stel ik benader u met een aanbod om uw persoonlijke data te kopen voor mijn bedrijf. Geboortedatum, burgerlijke status, baan, hobby’s, dat werk. Ik beloof dat ik ze niet aan derden doorverkoop, maar verder doe ik ermee wat ik wil. Hoeveel wilt u hebben voor deze deal? Denkt u er even over na, u bent niet de eerste die moeite zou hebben met het antwoord.
Onderzoekers hebben het afgelopen jaren mensen precies deze vraag gesteld om de waarde van privacy te bestuderen. Het antwoord blijkt sterk af te hangen van hoe de vraag precies wordt gesteld. Als het gaat om surveys met hypothetische vragen, zegt een grote meerderheid dat ik met mijn bedrijf naar de maan kan lopen, en dat ik voor geen enkel bedrag hun data te zien krijg.
De zaken veranderen als er echt geld op het spel staat. Een team Duitse onderzoekers publiceerden vorige maand een onderzoek waarin ze studenten vroegen om persoonlijke data die vervolgens aan een telecombedrijf werden verkocht. Het datapakket varieerde van geanonimiseerde gegevens over hobby’s tot aan complete downloads van Facebook profielen. Voor elk pakket was minstens driekwart van de studenten bereid om hun data te verkopen. Gemiddeld wilden de studenten acht euro voor geanonimiseerde data over hun preferenties, 14 euro voor hun contactgegevens, en 20 euro voor hun Facebook timeline.
Dat zijn grote bedragen als je bedenkt dat een pakket persoonlijke data op de markt slechts enkele tientallen eurocenten opbrengen. Bovendien geven we bij productaankopen onze data bijna voor niets weg. Een andere recente studie liet studenten online DVDs kopen bij twee verschillende webwinkels. Eén winkel was iets goedkoper maar vroeg wel om meer gegevens. Vrijwel alle proefpersonen kochten bij de goedkope winkel.
Weer een ander experiment demonstreert dat we bereid zijn meer te betalen voor privacy als we eerst een product of service met hoge privacybescherming krijgen aangeboden en vervolgens een product met lage bescherming, dan als de volgorde andersom is. Dezelfde studie laat ook zien dat we vele malen meer geld vragen voor het recht om onze data publiek te maken, dan we willen betalen om onze data privé te houden. Dit endowment effect, een klassieke irrationale bias uit de gedragseconomie blijkt vele malen sterker voor privacy dan voor andere producten.
In feite hebben we dus helemaal geen consistente waardering voor privacy. Misschien is deze verwarring eigenlijk niet zo raar. Want wie weet precies wat de gevolgen zijn van een dataverkoop? In het beste geval ziet u een paar waardevolle advertenties waar u misschien wat aan heeft. En in het slechtste geval worden ze gestolen door criminelen die wellicht uw bankrekening leeghalen. Maar wat zijn de kansen van deze uitkomsten? Als u het weet mag u het zeggen.
De verwarring onder consumenten draagt echter niet bij tot betere privacy keuzes, en maakt het echter ook een stuk moeilijker om een goede regulering met betrekking tot privacy te ontwerpen. Denkt u daarom nog eens over mijn aanbod na, het antwoord komt u ongetwijfeld nog eens van pas.
Schrijf een reactie
Mark Geels
Favoriete stukken
07.06.2015
23:01
Joël schreef: “Want wie weet precies wat de gevolgen zijn van een dataverkoop?”
Het antwoord is natuurlijk dat je dit nooit precies kan weten. Maar toch kan je er wel iets over zeggen, door een soort kans spelletje te spelen.
Stel dat ik een lat heb, waarop ik 6 streepjes maak, op precies gelijke afstand. Ik leg deze lat op een scharnierpunt, precies tussen de 3 en de 4, zodat de lat horizontaal is. Bij elk streepje hoort voor jou een gevolg, namelijk, 1: een echt nuttige reclame, 2: een tamelijk nuttige reclame, 3 een beetje nuttige reclame, 4: een beetje misleidende reclame, 5 een behoorlijk misleidende reclame, 6 bankrekening wordt leeg geplunderd.
Nu gaan we het spel spelen, waarbij ik een knikker op een van de streepjes laat vallen al naar gelang de uitkomst van een kans, en er komen in totaal 7 rondes.
Mijn eerste idee, is om de kans te laten bepalen door een munt: bij kop valt de knikker op 1, bij munt op 6. Zou je bereid zijn om dit spel 7 keer te spelen?
Mijn tweede idee, is om de kans te laten bepalen door een dobbelsteen, het getal dat gegooid wordt, bepaald op welk streepje ik de knikker laat vallen. Zou je bereid zijn om dit spel 7 keer te spelen?
Mijn derde idee, is om dit spel te spelen met een gewogen dobbelsteen. Stel dat de dobbelsteen zo gewogen is, dat hij slechts 1 op de 365 keer op de 6 beland. Zou je bereid zijn om dit spel 7 keer te spelen?
Wat je hier nu ziet, is dat het spel niet alleen afhangt van de kansen, maar ook van de omstandigheden. Bijvoorbeeld, heb je maar 5 euro op je bankrekening staan, of 50.000 euro? Is de leeftijd van de speler 18, of 81?
De situatie bij veel jonge mensen, is dat ze niet alleen weinig te verliezen hebben, maar ook een ‘happy go lucky’ houding aannemen. Voor iemand van 81 met al haar spaarcentjes op haar bankrekening, zijn alle drie mijn ideeën voor dit spel een vorm van Russische roulette. En je moet nooit Russische roulette spelen.
Maar wat jongere mensen zich niet realiseren, is dat als ik eerst een knikker op de 4 laat vallen, en dan op de 5, dat dit een even groot gevolg kan hebben, als een knikker die op de 6 valt.
Als voorbeeld: je adres gegevens, zijn niet echt waardevol. En dat je 6 maanden geleden een foto van je nieuwe tv op instagram zet ook niet. En dat je op facebook zet dat je de volgende maand vier weken op vakantie gaat naar Spanje ook niet. Maar voor een dief, is de combinatie van deze 3 stukjes informatie wel waardevol.
En omdat het erg moeilijk is om de gevolgen van dit soort combinaties in te schatten, is het dus verstandig, om zo weinig mogelijk informatie over jezelf openbaar te maken.
Dat klinkt misschien erg pessimistisch, maar bij dit soort kansspelletjes, zijn het volgens mij alleen de pessimisten, die het op de lange duur overleven.
28.05.2015
10:00
Ik verklaar iedereen voor gek die zijn persoonsdata om wat voor reden verkoopt aan derden.
http://fubar.mobi/2014/02/19/gebruik-id-kaart-scanners-brengt-veiligheid-in-gevaar-niet-wennen-maar-weigeren-dus-maar/comment-page-5/#comment-14238