De Olympische Spelen bewijzen telkens weer dat mensen tot ongelofelijke prestaties in staat zijn die bij miljarden respect en bewondering oproepen. Van die Olympische spirit moeten we leren dat de mensheid met een gezamenlijk doel het beste uit zichzelf kan halen.

Internationale bewondering

Het was genieten deze zomer. Vooral de Olympische Spelen waren een schitterend hoogtepunt en dat kwam natuurlijk vooral omdat onze nationale sporthelden zich waarachtig goed konden meteen met de best getrainde lichamen op aarde. En zeg nou zelf, wiens hart ging niet harder kloppen van bewondering toen Epke zijn fabelachtige routine op de rekstok aan de wereld toonde, zelfs zijn internationale concurrenten vergaten even de competitie en verborgen hun bewondering niet. Dan zijn we plotseling als stug volk toch best trots dat zoiets exceptioneels in Nederland ‘gekweekt’ kan worden.

Die Olympische ‘spirit’ van wederzijds respect en saamhorigheid onder de sporters en publiek die zich elke twee jaar van iedereen lijkt meester te maken is toch eigenlijk een interessant fenomeen. Met z’n miljarden genieten we voor twee en een halve week van een 12 miljard euro kostend feestje en domineert sport, hoe obscuur ook (luchtdrukpistool schieten is een sport?), het nieuws. Nu wil ik het hier niet hebben over of de Olympische Spelen te duur zijn, maar over of we de Olympische spirit en aandacht niet kunnen organiseren rond een doel wat een veel groter effect op de mensheid kan hebben. Immers als er één ding is dat het grootste media evenement ter wereld bewijst is dat iedereen er bij wil horen en dat het de verbeeldingskracht van verschillende generaties stimuleert om het beste uit zichzelf te halen.

Een doel voor de mensheid

Wat zou dat doel dan moeten zijn, hoor ik u zich al hardop afvragen. Ik heb wel een idee. Dat doel moet groots en spectaculair zijn. Het moet iets positiefs en ongelofelijk ambitieus zijn waar we ons met z’n miljarden achter kunnen scharen en het liefst iets wat in potentie de fundamenten van ons bestaan kan veranderen. In dat opzicht is er maar een doel dat dat kan bewerkstelligen; een kolonie op Mars.

Wat? Jazeker, een kolonie op Mars. Dat wordt misschien niet goedkoop, maar zeg nou zelf, spectaculair wordt het wel! Om een beeld te krijgen van de kosten kijken we even naar de Apollo missie. Inclusief het hele voortraject, zijn die in 2010, gecorrigeerd voor inflatie, geschat op zo’n 90 miljard euro. De schattingen wat betreft de kosten voor verschillende missies naar Mars beginnen bij een schamele 10 miljard euro, (de kosten van de organisatie van een gemiddelde Olympische Spelen, wat dus reuze mee valt) maar ergens rond de 200 miljard euro lijkt een stuk waarschijnlijker, wat eigenlijk ook in het niet valt als je bedenkt hoeveel geld we ondertussen hebben gestoken in het overeind houden van de banken. Er is zelfs al een clubje Nederlandse entrepreneurs, dat onder de naam Mars One dit project van de grond probeert te tillen.

Een kolonie op Mars als technologische stimulans

Om ontwikkelingskosten te drukken zou je, zoals nu gedaan wordt door de Xprize foundation, internationale competities moeten organiseren om bepaalde technologische problemen op te lossen die de reis en overleven op Mars mogelijk maken. Een bedrijf zoals spaceX lijkt nu al aan te tonen dat ruimtevaart inderdaad veel goedkoper en toch veilig kan doordat het veel efficiënter en gerichter kan werken dan NASA. Daarnaast zal er grote vooruitgang worden geboekt in het ontwikkelen van bijvoorbeeld super efficiënte recycling methodes, zonnecellen, brandstof en het groeien van voedsel die direct hier op aarde ook een toepassing zullen vinden. En, zoals het project Mars One voorstelt, wordt deze missie het grootste media evenement van de eeuw, wat miljarden aan TV-rechten oplevert.

De financiën zouden, naast dat het een globaal gefinancierd project wordt, dus eigenlijk niet zo’n groot probleem moeten zijn. Maar hebben we er verder nog wat aan? Curiosity, het wagentje dat NASA vorige week onder ongekende belangstelling op Mars zette, doet nu vooral geologisch onderzoek. Met mensen ter plekke kunnen we bijvoorbeeld echt onderzoeken of er ooit leven op Mars is geweest, of zelfs nog is. Bovendien misschien nog wel belangrijker, zitten we nu vast op deze aarde en dat is voor ons als uiterst nieuwsgierige soort veel te definitief.

De mensheid heeft een gezamenlijk ambitieus doel nodig dat ons verenigd en net als de Olympische Spelen laat zien dat wanneer we het beste uit onszelf halen we tot ongelofelijke prestaties in staat zijn. En waarom zouden we het niet doen. Wat hebben we te verliezen?