Het publiceren van wetenschappelijk werk kan nogal zenuwslopend zijn. Tim en Pleuni hebben van dit proces al het een of ander uitgelegd.

Als je jouw data opgeschreven hebt en je manuscript hebt verstuurd naar een wetenschappelijk tijdschrift, beoordeelt eerst de editor of hij of zij het interessant genoeg vindt voor het tijdschrift. Mits dat zo is, stuurt de editor jouw artikel door naar twee of drie experts van je vakgebied om het werk te beoordelen.

Na een aantal weken krijg je antwoord van het tijdschrift waarin het commentaar van je collega’s opgenomen is. Soms vinden ze je werk goed, soms zijn ze het niet mee eens, en soms vragen ze om extra experimenten die makkelijk nog eens maanden in beslag kunnen nemen. Ook al is dit ergerlijk (immers wil je je wetenschappelijk werk graag gepubliceerd zien)- vaak wordt door dit proces jouw wetenschappelijk werk wel beter.

Het proces dat je doorloopt voor je publicatie kan veel energie kosten. En gezien je collega’s het ook niet altijd eens zijn met jouw conclusies (iets wat wij wetenschappers gewend zijn), roept het ook wel eens flinke irritatie bij je op. Voornamelijk omdat de kritiek van je collega’s onfair kunnen lijken, en enkele keren is dat ook zo.

Een vriend heeft me onlangs een video opgestuurd, waarbij een fragment van ‘Der Untergang’ nieuwe ondertitels heeft gekregen. De spanning van het reviewproces wordt in dit filmpje heerlijk op de spits gedreven.