‘Peer-review’: zenuwinzinkingen en humeurige collega’s
Verschenen in Columns en Opinie, Nieuws
Wetenschappers leven bij de gratie van hun gepubliceerde artikelen. Misschien dacht je dat het allemaal om de pure en nobele wetenschap draait, het verrichten van experimenten en het vinden van een verklaring voor alles. Maar dat is een grote misconceptie. Het gaat allemaal om het publiceren van zo veel mogelijk wetenschappelijke artikelen in de bladen met de hoogste aanzien, zoals Nature en Science. Want wie publiceert die bestaat en wie bestaat die maakt kans op onderzoeksgeld om z’n bestaan te rekken.
Dat klink misschien wat cynisch (dat ben ik niet hoor), ik zou ook niet goed weten hoe het anders moet.
Terug naar het publicatieproces en mijn punt: publiceren is zenuwslopend. Laten we aannemen dat de experimenten zijn gedaan en het artikel is geschreven. Dan begint het pas. Je stuurt het artikel naar een mogelijk geschikt blad. Hoe beter het blad hoe lager de kans dat de redactie het geschikt vindt om door te sturen voor “peer-review”.
Peer-review is een systeem waarmee je collega’s anoniem advies geven aan het desbetreffende blad. Zij geven aan of er meer experimenten of andere analyses moeten worden uitgevoerd, of dat bepaalde redeneringen beter moeten worden uitgelegd. Het belangrijkste is dat ze het blad adviseren of het artikel geschikt is voor publicatie. Het hele proces is daardoor zeer persoonlijk. Je doet soms jaren onderzoek om het vervolgens op een ‘achteraf-middagje’ door een collega die met zijn/haar verkeerde been uit bed is gestapt volledig te laten affakkelen.
Ik zit op dit moment midden in dat proces en wacht met knikkende knieën op de rapporten van mijn anonieme collega’s. Nog minstens 2-3 weken wachten. Oef…
13.06.2009
20:46
@Harald
Bedankt voor je steun!
Voordat een artikel de deur uit gaat wordt het ook door een hele zwik aan mensen gelezen. Zowel door mensen binnen het lab, de afdeling en bevriende collega’s van andere laboratoria. Ook wordt het vaak al op congressen gepresenteerd (nu op 2 plekken gedaan) om een gevoel te krijgen van wat ‘het veld’ ervan vindt en wat de grootste kritiekpunten zijn.
Met al deze voorzorgsmaatregelen blijft het onmogelijk te voorspellen wat het vervolg zal zijn.
12.06.2009
10:49
Tim,
Ik kan met je meevoelen! Al werk ik dan niet in ‘de wetensnap’: ik ben systeemontwerper. Ook ik moet allerlei documentatie, die opgeleverd moet worden voor het project, laten reviewen door collega’s en klant-vertegenwoordigers. Op dezelfde manier als bij jouw is de voortgang van het project (en de budgetten die daarmee samenhangen) daar vaak van afhankelijk.
Vaak heb je het idee dat een bepaalde beschrijving en toegepaste redenering zo sluitend is opgeschreven dat er geen speld tussen te krijgen is. Dan komt een reviewer, die met een paar goed geplaatste opmerkingen een gat erin schiet dat jij niet voor mogelijk gehouden had: je kunt terug naar de tekentafel.
Het blijkt vaak dat het interne mentale beeld dat je als bedenker/schrijver hebt van je onderwerp (of je nu wetensnapper bent of systeemontwerper) doorspekt is met allerlei impliciete aannames en uitgangspunten (jouw eigen context), die de reviewer in zijn mentale beeld (dat gebaseerd is op jouw schrijfsels en zijn eigen context) niet heeft. Dat levert volgens mij wel écht inzicht op.
Je zou het kunnen ondervangen door veel met elkaar te praten, zodat een soort gemeenschappelijke context ontstaat, waarbinnen het gemeenschappelijke beeld gevormd wordt. Maar altijd blijven die knagende vragen: is het nu compleet, is het nu sluitend, is het nu goed? De enige manier om die vragen beantwoord te krijgen is het product te laten reviewen door een buitenstaander en zijn opmerkingen ter harte te nemen.
Maar het blijft frustrerend. Dus nogmaals: ik voel met je mee. Ik hoop dat je artikel geplaatst wordt.