een vreemde eend in de bijtHet kan zomaar een Geert Wilders stukje zijn met zo’n dubieuze titel, maar ik wilde het eens hebben over een van Nederlands meest besproken exoten; de halsbandparkiet. Inmiddels kent vrijwel iedereen het beestje wel. Het is een agressief kwetterend groengelig geval en als je het ziet vliegen weet je gelijk dat die bonte verschijning niet thuis hoort in een land dat wordt geregeerd door dikke damduiven, met afgebonden tenen door rondslingerende touwtjes, en door grijze reigers die verzopen op lantaarnpalen langs de snelweg rondhangen.

Nu is er tijden veel te doen geweest over die halsbandparkiet. Toen ik in Amsterdam woonde in de jaren ’90 scheen de populatie daar de parken te buiten te groeien en begonnen allerlei geluiden op te gaan dat de vogel de holen van leuke, bedreigde, inheemse vogels, zoals de grote bonte specht, in zou pikken. Het idee was dat de vogel niet op het menu van de in Nederland aanwezige roofvogels voorkwam, omdat die het dier niet kenden (escape-from-enemy hypothese) en dat het aantal vogels daardoor ongelimiteerd toenam.

Echter, inmiddels lijkt het erop dat de halsbandparkiet langzaam wordt ontdekt als maaltijd. Er zijn gevallen bekend van uilen die halsbandparkieten hebben gegeten en in Duitsland wordt de parkiet ook door sperwers, havikken en valken gegeten (zie artikel). Indien roofvogels de vogel als prooi gaan herkennen zou het een kwestie van tijd kunnen zijn voordat het aantal parkieten stabiliseert. Hoewel ik wel betwijfel of roofvogels zich massaal naar de stadsparken begeven om zich te goed te doen aan vers parkietenvlees.