Philips maakt weer een doorbraak met de ontwikkeling van de zichzelf bouwende computer! OK, ok niet te hard van stapen lopen nu, het is een zichzelf bouwend elektrisch circuit.
Een paar dagen geleden las ik erover in Nature en ook hoorde ik erover in de podcast van Nature. Ik heb er meer over proberen te vinden op het internet maar de berichten zijn schaars en vaak nogal cryptisch. Ik heb er een paar dagen over nagedacht of ik het goed genoeg begrijp om er iets over te schrijven. Het onderwerp is nogal moeilijk en dat is waarschijnlijk een van de redenen dat er tot nu toe weinig aandacht voor is geweest.
Ik ga het toch proberen.
Computer chips moeten steeds kleiner en krachtiger; hoe meer je op een klein oppervlak kwijt kan des te minder ruimte het inneemt, informatie legt kortere afstanden af en dat alles kost daardoor minder energie. Elektrische circuits worden dus ook alsmaar kleiner en op een bepaald moment kom je bij een grens waar je met bestaande technieken met geen mogelijkheid overheen kan.
Philips heeft nu een stap gezet om in potentie ver over die grens te kunnen springen. Ze maakten een printplaat met elektroden maar zonder de verbindingen tussen de elektroden. Er kon dus geen informatie stromen over de plaat. Toen dompelden ze de plaat in een oplossing van koolstof, siliconen en lange organische moleculen met de belachelijk moeilijke naam ‘quinquethiofenen’.
Vervolgens werd de plaat afgespoeld en was het ‘moment suprème’ daar, de printplaat werd aangesloten en BOEM! de plaat was functioneel en informatie stroomde via minuscule circuitjes over de plaat. Blijkbaar heeft de magische mix van moleculen tijdens het onderdompelen zichzelf in miljarden tegelijk geordend en bruggetjes gevormd tussen de elektroden op de printplaat.
Kortom, nog geen zichzelf bouwende computer, maar wel een sprong voorwaarts van Philips om produkten te ontwikkelen die kleiner dan klein zijn. Een van de eerste toepassingen waarvoor ze de supergevoelige circuits willen gebruiken is een medisch apparaat waarmee je bacteriën, virussen of chemische stoffen kan waarnemen.
24.10.2008
14:51
Ja Jacques heeft gelijk. Dit is nanotechnologie. De schaal waarop dit plaatsvindt is echt heel klein. Ik geloof dat de lengte van een aaneenschakeling van een aantal siliconen moleculen ergens rond de 200 picometer is. Dus 0.2 nanometer, dat is 2 miljoenste van een millimeter. Ik geloof dat alles dat zich rond die afmetingen afspeelt onder het kopje nanotechnologie valt.
23.10.2008
21:09
Volgens mij kun je dit gerust nanotechnologie noemen.
zie de Wikipedia
hier is ook het een en ander te lezen over de vinding van Philips.
23.10.2008
08:09
Spannend onderwerp! En goed uitgelegd want ik snap het. Valt dit nou eigenlijk onder het kopje nanotechnologie, of niet?